فکولته دانشکده شد، سیب زمینی پوتیتو!

بیایید “گاسیپ” کنیم؛ کفش “واکینگ” خریدم؛ از گروه “لفت” دادم یا “جوین” شدم؛ رفتم “مال”، لباس خریدم؛ “تکست” بده؛ “تایم”ش خوب نیست؛ بیایید امشب “فان” داشته باشیم. آن زمان آقای دکتر عباس اقبال‌آشتیانی مقاله‌ای در نکوهش این حرکت در مجله دنیا چاپ کرد و این‌طور نوشت: «این کارها خیلی غلط است و به نتیجه نمی‌رسد، چه کسی باور می‌کند به جای فکولته و یونیورسیته روزی مردم بگویند دانشکده و دانشگاه؟ هیچ‌کس به جای تحت‌البحری از زیردریایی استفاده نمی‌کند». نتیجه اما چه شد؟ یک مزیت آموزشی واژگان فارسی این است که واژگان هم‌خانواده دارند. وقتی به جای واژه انگلیسی سانتریول می‌گوییم میانک، کودک می‌تواند این واژه را در ذهنش تصویرسازی کند. پس وجه اول برای ما حفاظت از قدرت زبان فارسی است و وجه دوم امتیاز آموزشی واژگان فارسی است که اکثریت این واژگان برای بچه‌ها آشناست. مثل وقتی که به جای میوگراف می‌گوییم ماهیچه‌نگار، کودک می‌تواند با آن ارتباط برقرار کند.» کوتاه‌ قصه اینکه می‌توان این‌طور گفت همه آنهایی که دلبسته این فرهنگ و سرزمین هستند، باید قدر و اهمیت تلاش‌هایی از این دست را بدانند و آنها را حمایت کنند. زبان فارسی زمانی نه چندان دور از دربار عثمانی در غرب تا میان پادشاهان هندوستان در شرق و… زبان دیوانی و زبان علم و دانش بوده، بدون شک امروز هم با همکاری و همراهی ما توانایی بازسازی و پویایی را دارد. هزینه‌اش کوتاه‌آمدن در برابر این وادادگی عجیبی است که خیلی‌هایمان در برابر واژگان غربی داریم، انگار که اگر فلان چیز را به جای نام فارسی‌اش به انگلیسی بگوییم، خیلی شیک‌تر و فاخرتر است.
با ۵ امتیاز و ۰ نظر فرستاده شده در بالاچه ادبیات فارسی
لینک مستقیم

* This article was originally published here