مژگان باقری - خانم ماهروزاده عضو شورای عالی آموزش و پرورش در برنامه زاویه تلویزیون در مورد علت تاسیس مدرسه غیر انتفاعی فرهنگ به مسئله‌ای اشاره کردند که واکنش‌های زیادی به دنبال داشت. چون پسر ایشان به رشته انسانی علاقه‌مند بوده و از نظر خانواده در آن زمان مدرسه مناسبی در این رشته وجود نداشت آنها اقدام به تاسیس یک مدرسه کرده‌اند.
ایشان بعدا گفته خود را تصحیح کردند که این مدرسه پس از فارغ‌التحصیلی پسرشان از دبیرستان تاسیس شده است، اما فارغ از این تضاد گفتاری، نکته‌ای که حائز اهمیت است اینکه مسئولینی که دهه‌ها در راس امور فرهنگی و آموزشی کشور بوده‌اند چنان آموزش و پرورش را به قهقرا برده‌اند که حتی خودشان این نظام را مناسب فرزندان خود نمی‌دانند!
آقای حداد عادل، همسر خانم ماهروزاده سال‌ها عضو شورای انقلاب فرهنگی، رئیس فرهنگستان زبان و ادب فارسی، عضو شورای سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی، از مولفان کتب درسی و صاحب ده‌ها سمت و مسئولیت دیگر بوده است. بنابراین می‌توان گفت این نظام ناکارآمد حاصل تصمیم‌گیری‌های کسانی است که در حد و اندازه نظام آموزشی و فرهنگی نبوده‌اند و تنها با استفاده از رانت قدرت از این صندلی ریاست به صندلی دیگری منتقل شده‌اند.
اگر علوم انسانی در کشور ما ضعیف شده و افراد کم استعداد یا به گفته خانم ماهروزاده افراد از همه‌جا مانده به طرف آن می‌روند، مسبب اصلی این اوضاع، سیاست‌گذاری‌های غلط نهادهای فرهنگی و آموزشی است که افرادی مانند حداد عادل دهه‌هاست در آنها حضور دارند. خانم ماهروزاده در کنار تاسیس مدرسه برای فرزند خویش، می‌توانست از همسر خود بخواهد که با اتخاذ تصمیمات درست در نهادهای تصمیم‌گیری، گامی در جهت تحول در علوم انسانی بردارند.
مدرسه فرهنگ که در حال حاضر یکی از گران‌ترین مدارس غیر انتفاعی به شمار می‌رود در سال ۱۳۷۱ تاسیس شده است. اگر علت اصلی تاسیس این مدرسه، عدم وجود مدرسه مناسب در رشته علوم انسانی بوده است اکنون پس از گذشت ۲۷ سال از تاسیس این مدرسه، باید از بنیانگذاران آن پرسید که خروجی مدارس فرهنگ چه بوده است؟ فارغ‌التحصیلان دوره‌های اولیه این مدارس که در حال حاضر باید تحصیلات دانشگاهی را هم تمام کرده باشند الان کجا هستند و چه تحول خاصی در علوم انسانی ایجاد کرده‌اند؟ چند مقاله و کتاب در رشته‌های علوم انسانی نوشته‌اند و چه پژوهش‌هایی در این زمینه انجام داده‌اند و به طور کلی با آن دانش‌آموزان از همه‌جا مانده‌ای که به اجبار رشته‌ی علوم انسانی را انتخاب کرده‌اند چه تفاوت عمده‌ای دارند؟!
می‌گویند شاه عباس در شبی بارانی در بیابان‌های اطراف کاشان از سپاه خود جدا شد و راه را گم کرد. خسته و گرسنه به چادر چوپانی رسید و شب را در آنجا ماند. فردای آن روز که سپاهیانش او را پیدا کردند از آنها پرسید اگر کسی در بیابان تنها بماند چه بر سرش می‌آید؟ گفتند اگر مثل شاه خوش شانس باشد نجات می‌یابد وگرنه اسیر راهزنان و حیوانات وحشی می‌شود.
شاه عباس بلافاصله دستور داد در کل کویر مرکزی ایران تا استان‌های جنوبی، کاروانسراهایی با فواصل مشخص ساخته شود تا مسافران تنها، تاجران و کاروان‌ها برای تهیه آب، غذا و جای خواب با مشکل روبرو نشوند. مورخان، تعداد کاروانسراهای عباسی را نزدیک به هزار عدد برشمرده‌اند که بعضی از آنها هنوز هم بر جای مانده‌اند.
این سیاست را مقایسه کنید با سیاست مسئولان فعلی کشور که وقتی در سیستمی که خودشان به وجود آورده‌اند ضعف و کاستی می‌بینند به جای برنامه‌ریزی برای رفع این معضل در کل کشور، فقط به یافتن راه حلی برای نجات خانواده خود می‌اندیشند!
اگر مدرسه مناسب ندیدند برای خودشان مدرسه تاسیس می‌کنند. اگر دانشگاه مناسب نیافتند فرزندانشان را به دانشگاه‌های خارج می‌فرستند!
و کسی نیست به آنها بگوید این مدارس رو به زوال رفته و این دانشگاه‌های بی‌کیفیت دستپخت خودتان است. یا کنار روید و کار را به افراد کاردان بسپارید و یا مثل شاه عباس اقدامی عام‌المنفعه انجام دهید!
منبع: کانال تلگرامی جامعه نو
سایر مطالب:
* This article was originally published here
نظرات
ارسال یک نظر