#الف
گام آخر؛ تحقیر !
️تحریریه جامعه‌‌نو: آخرین دستاورد شیوه اداره کشور توسط حکومت مستقر، قرار گرفتن مردم ایران زیر عنوان رسمی "ترحم انگیز" توسط دولت سوئیس است. هم عنوان سازوکاربشردوستانه برای رساندن دارو و غذا به ایران ، و هم توضیحات مقامات سوئیس و سپس مقامات دولت جنایتکار آمریکا فقط یک معنی دارد: برای رحم به مردم ایران ، اجازه دادیم دارو و غذا از کانال‌خاصی به ایران ارسال شود واز شمول تحریمها خارج باشد. ملت رقت انگیزی شده است ملت ایران!
نه میخواهیم مردم را تحقیر و تحریک کنیم و نه حکومت را زیر پرسش قرار دهیم که چرا رگ غیرتش در این ماجرا به خواب رفته است. وقت این حرفها نیست: به جایی رسیده‌ایم که باید از راه ترحم به ما امکانی بدهند و مجبور به پذیرش این ترحم هم هستیم. همان تحقیری که مردم نگونبخت عراق در دوران صدام در برنامه "نفت در برابر غذا " به آن دچار بودند. قرار است آمریکاییها مورد به مورد بررسی کنند که سوئیس با پول نفت یا صادرات دیگرایران به مردم ایران غذا ودارو برساند. در دوران صدام ، واسطه اجازه فروش غذا به جای نفت به عراق ، سازمان ملل بود و لفت ولیس معامله هم نصیب پسر کوفی عنان دبیرکل وقت سازمان ملل شد . معلوم نیست ایرانی ها ترقی کرده اند یا پسرفت، که اختیار واردات غذا و داروی آنها به دست سوئیسی‌ها افتاده است و مشخص نیست لفت و لیس و دزدی این سازوکار بشردوستانه تازه را چه کسانی خواهند کرد.
امابه جای غصه خوردن و شکستن زیربار این تحقیر بیایید فکر کنیم علت دچار شدن به این وضعیت چیست.
این مشکل خاص، ریشه در حوزه سیاست خارجی کشور دارد. سیاست خارجی حوزه‌ای است که روابط کشور با جهان خارج در آن تنظیم میشود. سایر امور خارجی مانند میزان مبادله تجاری، سطح توسعه تبادل فرهنگی، و گرمی مناسبات اجتماعی متغیرهای تابع سیاست خارجی کشور به حساب می‌آیند . وقتی نمیتوانید چیزی بفروشید یا چیزی بخرید، حاصل تنظیمات سیاست خارجی است. این بار، بدون ارائه قضاوت ارزشی در باره درستی یانادرستی سیاست خارجی مورد علاقه حکومت ، یا آنطور که آقای ظریف صورتبندی و تعریف کرده است ("ما انتخاب کردیم که اینطور زندگی کنیم") باید به مردم توصیه کنیم پوست خود را برای تحمل تحقیرهای بین‌المللی بیشتر کلفت‌تر کنند. گویا باید ممنون باشیم از آن دو کشور ، احتمالا به اندازه رضایتی که حکومت از پذیرش این تحقیر دارد و صدایش در نمیآید. فارغ از نقد و غرغر، به اهل تصمیم در حکومت هم توصیه میکنیم این مجوز را دستاورد و پیروزی نبینند، قدمی تازه به سوی شکستی بیابند که برای پایان دادن به روند آن باید کاری کرد. ما نمیگوییم چه کنند، اما میشود تاکید کرد، این مسیر، به وادی آباد و شرافتمندانه‌ای نمیرسد.
جنبه پنهان این تحقیر ، فقدان مکانیسمی برای سردرآوردن ملت از علت اجبارش به تحمل این تحقیر است. واضح است که باید ترامپ را نفرین کنیم و عکس اورا بسوزانیم، اما قاعدتا باید در کنارش بفهمیم چرا و چگونه به اینجا رسیده‌ایم. آیا ظریف درست گفته بود؟ چند نفر با اگاهی کامل و بعد از بحثی آزاد با مشارکت هرکس که ایرانی است به این شیوه کشورداری رای داده‌اند؟
@jameeno
by via لینکستان | لینک‌های جذاب!
گام آخر؛ تحقیر !
️تحریریه جامعه‌‌نو: آخرین دستاورد شیوه اداره کشور توسط حکومت مستقر، قرار گرفتن مردم ایران زیر عنوان رسمی "ترحم انگیز" توسط دولت سوئیس است. هم عنوان سازوکاربشردوستانه برای رساندن دارو و غذا به ایران ، و هم توضیحات مقامات سوئیس و سپس مقامات دولت جنایتکار آمریکا فقط یک معنی دارد: برای رحم به مردم ایران ، اجازه دادیم دارو و غذا از کانال‌خاصی به ایران ارسال شود واز شمول تحریمها خارج باشد. ملت رقت انگیزی شده است ملت ایران!
نه میخواهیم مردم را تحقیر و تحریک کنیم و نه حکومت را زیر پرسش قرار دهیم که چرا رگ غیرتش در این ماجرا به خواب رفته است. وقت این حرفها نیست: به جایی رسیده‌ایم که باید از راه ترحم به ما امکانی بدهند و مجبور به پذیرش این ترحم هم هستیم. همان تحقیری که مردم نگونبخت عراق در دوران صدام در برنامه "نفت در برابر غذا " به آن دچار بودند. قرار است آمریکاییها مورد به مورد بررسی کنند که سوئیس با پول نفت یا صادرات دیگرایران به مردم ایران غذا ودارو برساند. در دوران صدام ، واسطه اجازه فروش غذا به جای نفت به عراق ، سازمان ملل بود و لفت ولیس معامله هم نصیب پسر کوفی عنان دبیرکل وقت سازمان ملل شد . معلوم نیست ایرانی ها ترقی کرده اند یا پسرفت، که اختیار واردات غذا و داروی آنها به دست سوئیسی‌ها افتاده است و مشخص نیست لفت و لیس و دزدی این سازوکار بشردوستانه تازه را چه کسانی خواهند کرد.
امابه جای غصه خوردن و شکستن زیربار این تحقیر بیایید فکر کنیم علت دچار شدن به این وضعیت چیست.
این مشکل خاص، ریشه در حوزه سیاست خارجی کشور دارد. سیاست خارجی حوزه‌ای است که روابط کشور با جهان خارج در آن تنظیم میشود. سایر امور خارجی مانند میزان مبادله تجاری، سطح توسعه تبادل فرهنگی، و گرمی مناسبات اجتماعی متغیرهای تابع سیاست خارجی کشور به حساب می‌آیند . وقتی نمیتوانید چیزی بفروشید یا چیزی بخرید، حاصل تنظیمات سیاست خارجی است. این بار، بدون ارائه قضاوت ارزشی در باره درستی یانادرستی سیاست خارجی مورد علاقه حکومت ، یا آنطور که آقای ظریف صورتبندی و تعریف کرده است ("ما انتخاب کردیم که اینطور زندگی کنیم") باید به مردم توصیه کنیم پوست خود را برای تحمل تحقیرهای بین‌المللی بیشتر کلفت‌تر کنند. گویا باید ممنون باشیم از آن دو کشور ، احتمالا به اندازه رضایتی که حکومت از پذیرش این تحقیر دارد و صدایش در نمیآید. فارغ از نقد و غرغر، به اهل تصمیم در حکومت هم توصیه میکنیم این مجوز را دستاورد و پیروزی نبینند، قدمی تازه به سوی شکستی بیابند که برای پایان دادن به روند آن باید کاری کرد. ما نمیگوییم چه کنند، اما میشود تاکید کرد، این مسیر، به وادی آباد و شرافتمندانه‌ای نمیرسد.
جنبه پنهان این تحقیر ، فقدان مکانیسمی برای سردرآوردن ملت از علت اجبارش به تحمل این تحقیر است. واضح است که باید ترامپ را نفرین کنیم و عکس اورا بسوزانیم، اما قاعدتا باید در کنارش بفهمیم چرا و چگونه به اینجا رسیده‌ایم. آیا ظریف درست گفته بود؟ چند نفر با اگاهی کامل و بعد از بحثی آزاد با مشارکت هرکس که ایرانی است به این شیوه کشورداری رای داده‌اند؟
@jameeno
by via لینکستان | لینک‌های جذاب!
نظرات
ارسال یک نظر