️ نسل من در سال۵۷ خیلی «آرمانی» و «اتوپیایی» بودیم. نسل امروز اگرچه «ناامید» ولی «واقع‌بین‌تر» هستند
گفتگوی ویژه نامه نوروزی با صادق زیباکلام
قرنطینه یا حبس خودخوانده در خانه، تجربه غریبی است؛ اینکه برای در امان ماندن از کرونا باید در خانه بمانیم، حتی اگر اجباری در کار نباشد. این تجربه غریب چه تفاوتی با سایر روزها و دیگر اوقات زندگی ما دارد؟
پس از کرونا، درک و دریافت ما از مسائل زندگی چه تغییری خواهند کرد؟ صادق زیباکلام، استاد دانشگاه تهران هم که این روزهای عید را در قرنطینه خانگی سپری می کند، می گوید درست مانند سال ۵۷، همچنان پر از امید است. برخلاف نسل امروز، او در قرنطینه کارهای بیشتری برای انجام دارد حتی وقت هم کم می آورد. گفت و گو با او را بخوانید.
سال نو برای شما چطور آغاز شد؟
از روزهای پیش از عید درگیر اخبار ناگوار کرونا بودیم و البته بسیاری از چیزها را رعایت کردیم. به ویژه اینکه خودم به دلیل مشکلی که دارم آسیب پذیر هستم. اما این شرایط باعث شد برای اولین بار در کار فرزندانم دخالت کنم، یعنی به دختر وسطی که باردار است حکم کردم به خانه ما بیایند.
یعنی مطلقاً از خانه بیرون نرفتید؟
پیش از کرونا، روزانه دو ساعت دوی استقامت می رفتم، اما از آنجا که می گویند حتی با یک سرفه هم احتمال انتقال ویروس وجود دارد، بیش از دو هفته است که این ورزش را هم انجام نمی دهم. ضمن اینکه مثل من که به دخترم حکم کردم به خانه ما بیاید، خانواده هم حکم کردند که بیرون نروم.
از چند روز قبل عید از خانه خارج نشدید؟
۲۴ یا ۲۵ اسفند بود که یک بار برای حضور در جلسه ای به دانشگاه تهران رفتم. این جلسه پس از اعتراضات دی ماه از سوی دکتر نیلی دایر شده و با حضور اساتیدی از دانشگاه اصفهان، تهران، علامه و تربیت مدرس، مسائل جامعه ایران بررسی می شود. موضوع جلسه آخر هم درباره سرمایه اجتماعی بود و باوجود اینکه امکان ارتباط از طریق اسکایپ هم وجود داشت، چون دلم برای میدان انقلاب و دانشگاه تهران تنگ شده بود، در این جلسه حضور یافتم. این آخرین خروج من از خانه بود.
بنابراین یک تفاوت نسلی وجود دارد؟
تفاوت نسل ما که سال ۵۷ انقلاب کردیم با نسل امروز در این است که ما بیشتر کتاب می خواندیم، اما اکنون کمتر کتاب می خوانند. ما به ساختن جهان و انسان و ایران امیدوار بودیم، اما نسل امروز باوجود مطالعه کم، نگاه عمیق تری به مسائل دارد. الان هم در قرنطینه نسبت به نسل بعد از انقلاب امیدوارتریم، درحالی که آنان ناامید هستند. من امروز هم درست مانند سال 57 پر از امید هستم، هرچند امروز امید من با واقع بینی و واقعگرایی عجین شده است و دیگر مانند ۵۷ اتوپیایی نیست. اما نسل امروز اصلاً امیدی ندارد و این بزرگ ترین مشکل کشور است.
به نظر شما جامعه ایرانی بعد از مسأله کرونا چه تفاوتی با قبل از آن خواهد داشت؟
دو تغییر محتمل است. گفته می شود در این شرایط ۸ تا ۱۰ میلیون شغل آسیب خواهد دید که این امر باتوجه به تحریم و مشکلات صادرات نفت، باعث فقیرترشدن اقتصادی جامعه ایران خواهد شد. دولت هم توانی برای کمک ندارد. تغییر دوم، در باورهای مذهبی اقشاری از جامعه ایران خواهد بود. به باور من پس از کرونا نگاه بخش هایی از جامعه به مذهب عمیق تر و معرفت دینی شان بیشتر می شود و از "مناسبت و سنت گرایی صرف کمتر خواهد شد"
عملکرد دولت ها در ایران و سایر کشورها را چطور ارزیابی می کنید؟
در کشورهای توسعه یافته، اعم از انگلستان یا فرانسه اگر مسئولان عالی رتبه تصمیمی می گیرند قصد اجرای نمایشی آن را ندارند، اما در ایران مسئولان مدام می خواهند به مردم نشان دهند فلان کار را کردیم یا فلان تصمیم را گرفتیم. در هیچ کشور غربی مسابقه و اصراری نیست که به مردم ثابت کنند کار درستی را انجام می دهند، اما در کشور ما اقداماتی که برای مقابله با کرونا انجام می شود، یک لعاب سیاسی هم دارد.
منبع سایت :ایران آنلاین
by via لینکستان | لینک‌های جذاب!
نظرات
ارسال یک نظر